Anna Wiktoria German – Tucholska urodziła się 14 lutego 1936 roku w Urgenczu w Uzbekistanie, na terenie ówczesnego Związku Radzieckiego. Ojciec był pochodzenia niemieckiego, a matka wywodziła się z holenderskich menonitów. Szczęśliwe dzieciństwo Anny zniszczyła tragiczna śmierć ojca rozstrzelanego przez NKWD. W 1946 roku wraz z matką i babką po złożeniu dokumentów repatryjacyjnych wyjechały do Polski. Początkowo mieszkały w Nowej Rudzie, a od 1949 roku we Wrocławiu, gdzie Anna uczęszczała do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego a następnie studiowała geologie na Uniwersytecie Wrocławskim.

W 1967 roku wracając z koncertu we Włoszech uległa bardzo poważnemu wypadkowi samochodowemu pod Bolonia, co przerwało jej karierę ga19na długie trzy lata. W czasie rehabilitacji i rekonwalescencji napisała książkę biograficzną pt. „Wróć do Sorrento?”, w której wspominała swoją karierę oraz pracę artystyczną we Włoszech. Wtedy też zaczęła komponować własne piosenki. W 1968 roku otrzymała Nagrodę Komitetu ds. Radia i TV za wybitne osiągnięcia w dziedzinie polskiej piosenki popularyzowanej w radiu i telewizji. Na scenę powróciła dopiero w 1970 roku, w tym samym roku nagrała trzecią płytę po polsku pt. „Człowieczy los”, a w czerwcu pojawiła się ponownie na Festiwalu Piosenki w Opolu. Zdobyła tam nagrodę za piosenki „Człowieczy los” i „Być może”. W 1971 także na festiwalu w Opolu otrzymała nagrodę publiczności za piosenkę „Cztery karty”. W tym samym roku otrzymała Nagrodę Miasta Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury.

23 marca 1972 r. zawarła związek małżeński ze Zbigniewem Tucholskim, a 27 listopada 1975 r. urodził się ich jedyny syn Zbigniew. Z powodu macierzyństwa German na rok zawiesiła swoją działalność artystyczną. W 1973 roku na Festiwalu Piosenki w Opolu otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Ballada o niebie i ziemi”. A rok później, w związku z jubileuszem Polski Ludowej została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Artystka wielokrotnie występowała na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, gdzie w 1979 roku zdobyła Złoty Pierścień za piosenkę „O czym Bałtyk opowiada” i Złoty Kord, a także na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. W 1980 za osiągnięcia artystyczne została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za popularyzację polskiej piosenki w ZSRR otrzymała Honorową Odznakę Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Biografia Anny German to powieść rzeka, życie odkrywało przed nią na przemian swoje dobre i złe strony. Poruszająca historia życia kobiety o anielskim głosie, do dziś wzrusza wiele ludzi nie tylko w naszym kraju, ale także a może przede wszystkim poza jego granicami.

W połowie lat 70. wykryto u niej chorobę nowotworową. Jesienią 1980 r. po powrocie z koncertów w Australii nastąpił nawrót choroby. Będąc w zaawansowanym stadium choroby komponowała psalmy i pieśni poświęcone Bogu. Po dwóch latach przegrała walkę z ciężką chorobą umierając nocą z 25 na 26 sierpnia 1982 roku w Warszawie. Pogrzeb Anny German odbył się 30 sierpnia 1982 r. Artystka została pochowana na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.

Anna German dysponowała niepowtarzalnym, wspaniałym głosem, a określenie typu tego głosu do dziś przysparza sporo trudności wielbicielom jej talentu i biografom artystki. Piosenkarka w przeważającej większości śpiewała w zakresie altu spełniając w pełni parametry wymagane dla tego zakresu, a koncentrując się na utworach altowych, swobodnie sięgała do połowy oktawy małej, tylko sporadycznie akcentując obecność w oktawie dwukreślnej. Z kolei za klasyfikacją do tego głosu do sopranu przemawia przede wszystkim tembr głosu Anny German jak i wykonawstwo kilku arii Domenico Scarlattiego, pokazujące spójność barwy głosu śpiewaczki co najmniej do połowy oktawy dwukreślnej, predestynującej do wykonawstwa muzyki barokowej. Nie zabrakło też cech kontraltu w głosie artystki. Za teoretyczną klasyfikacją do tego głosu przemawia rozległa skala, możliwości wokalne w dolnym rejestrze i klarowność głosu (posiadającego jednak zupełnie różną od kontraltu barwę). Naturalną skalą głosu Anny German był mezzosopran.

Bibliografia do artykułu:
1. Anna German: Wróć do Sorrento?. Z przedmową Tomasza Raczka i jego rozmową z Mariuszem Walterem.Michałów-Grabina: …Instytut Wydawniczy Latarnik im. Zygmunta Kałużyńskiego, 2012.
2. Jan Nagrabiecki: Anna German. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1974
3. Mariola Pryzwan: Wspomnienia o Annie German. „Największy elf świata”. Wydawnictwo Domena, 1999.
4. Mariola Pryzwan: Anna German o sobie. Wydawnictwo: MG, Sierpień 2012.
5. Wikipedia – hasło Anna German